จากปมด้อยในใจและความน้อยเนื้อต่ำใจของผมตามที่กล่าวมาแล้วข้างต้น หากรัฐบาลไทยไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยสนับสนุนด้านการเงินแก่ SME  ผมก็คงเหมือนๆกับคนอื่น คือมองไม่เห็นโอกาสที่จะทำรถยนต์เป็นแบรนด์ของคนไทยได้เลยในชาตินี้ แต่บังเอิญผมเป็นคนโชคดีที่เรียนจบมาทางด้านการตลาดและการค้าระหว่างประเทศ จึงได้เรียนรู้ว่าการบริหารงานของบริษัทข้ามชาติ MNC ในการว่าจ้างคนอื่นผลิตและจำหน่ายไปทั่วโลกได้ทำได้ยังไง!  จากโอกาสรูเล็กๆของ “ตลาดรถบรรทุกขนาดเล็กในท้องถิ่นไทย” เช่น รถซาเล้ง รถพ่วงข้าง และ รถสกายแล๊ป คนละตลาดกับรถโดยสารตุ๊กตุ๊กที่ผลิตด้วยมือที่ละคัน  แต่เป็นตลาดที่มีศักยภาพสูง และถูกจริตกับคนไทยเป็นอย่างมาก  แต่ติดปัญหาด้านเทคโนโลยีการผลิตของตัวรถที่ไม่ได้มาตรฐานและไม่ปลอดภัยที่ควร หากเราสามารถแก้ไขปัญหาดังกล่าวได้ จะเป็นโอกาสในการขยายตลาดรถยนต์ประเภทนี้ออกไปได้อีกมากในภาคชนบท และทำให้เป็นรถยนต์บรรทุก เพื่อการพาณิชย์ขนาดเล็กของชุมชนได้ในอนาคต อีกทั้งยังตอบโจทก์และแก้ปัญหาของสังคมได้อีกด้วย รถยนต์ประเภทนี้ มีขนาดเล็ก ประหยัดเชื้อเพลิง คล่องตัว ค่าบำรุงรักษาต่ำ และใช้ได้อเนกประสงค์ จึงสามารถทำตลาดไปได้อีกเป็น 100 ปีเลยทีเดียว หากเราพัฒนาด้านคุณภาพ และมาตรฐานของรถสามล้อไทยขึ้นมาให้เทียบเท่ากับยานยนต์สากลได้ !